តាមវចនានុក្រមខ្មែរ របស់សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជជួនណាត ពាក្យ ថា សន្តិភាព គឺជា នាម។ ពាក្យបីម៉ាត់នេះ មានន័យថា សេចក្ដីស្ងប់ សេចក្ដីសាន្តត្រាណ ដំណើរសះជានឹងគ្នា។ ចំណែកពាក្យសង្គ្រាមវិញ ជានាម មានន័យថា ចម្បាំង ឬសឹក ។
សន្តិភាព (Peace)
តាមការពន្យល់នៃភាសាសាអង្គគ្លេសវិញ ពាក្យថា សន្តិភាព គ្មានបរិយាសកាសហិង្សា ។ ប្រទេសមួយ ប្រកបដោយសេចក្ដីសុខគ្មានអសន្តិសុខ ។ពលរដ្ឋម្នាក់ៗមានសេចក្ដីសុខទាំងកាយ សុខទាំងផ្លូវចិត្ត ។ គ្មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ថា នឹងមានកើតសង្គ្រាមឡើយ។ រដ្ឋមួយមានការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស បរិបូ រណ៍ពោលគ្មានជំលោះរវាងក្រុមមួយ និងក្រុមមួយទៀត ឬ សហគមន៍មួយ និងសហគមន៍មួយទៀត។គ្មានការរើសអើងបក្សពួក ឬ និន្នាការជាតិសាសន៍ ឬសាសនា ។ ប្រទេសមានសន្តិភាព គឺមានន័យថា ពលរដ្ឋមិនភ័យខ្លាចពីការ កើតសង្គ្រាមព្រោះតែ ប្រទេសនោះ មានការសះជានឹងគ្នា។
សង្គ្រាម (War)
តាមនិយមន័យនៃពាក្យថា សង្គ្រាមប្រែពីភាសាអង់គ្លេស (War) មានន័យថា ជាជំលោះ ប្រដាប់អាវុធ រវាងសហគមន៍ និងសហគមន៍ រវាងក្រុមមួយនឹងក្រុមមួយ ឬរវាងប្រទេសមួយនិងប្រទេសមួយទៀត។
ជាទូទៅ ជាពាក្យ ឈ្លានពាន សំដៅ បំផ្លាញសេចក្ដីសុខ មានទាំងកាយវិការ សីលធម៌ និងការឈានដល់ការប្រើកម្លាំងទ័ព កម្លាំងមនុស្សវាយប្រយុទ្ធគ្នា ។ បើគ្មានសង្គ្រាម គឺ សន្តិភាពដែលមានសន្តិភាពផ្លូវចិត្តនិងផ្លូវកាយ។
ក្នុងការលើកពាក្យនេះមកបក្សស្រាយទៅនឹងស្ថានភាពនៃសង្គមមនុស្សគឺពិតជាត្រូវយោងតាមការពន្យល់នៃវចនុក្រមរបស់សម្ដេចជួនណាត និង ការផ្ដល់និយមន័យតាមភាសាអង់គ្លេសដែលបានបកស្រាយនេះ។
សំណួរសួរថា តើប្រទេសមួយ មានការរឹតបន្តឹង សិទ្ធិសេរីភាព មានការរំលោភសិទិ្ធមនុស្ស និងការបែកបាក់ជាតិ ការបែកចែងបក្សពួក មានការចងគំនុំគ្នា មិនចេះចប់ មិនចេះហើយ អាចជារដ្ឋ សន្តិភាពដែរឬទេ។ អតីតរបបសឹងនៅភូមា បានអះអាងថាខ្លួន ជារដ្ឋមានសន្តិភាព ប៉ុន្តែប្រទេសនេះមានសង្គ្រាមក្នុងស្រុក មានការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ត្រូវបានសហគមន៍អន្តរជាតិ ចាត់ទុកជារដ្ឋ មិនមានសន្តិភាពឡើយ៕
