អ្នកស្រី ឆន សុគន្ធា បានសង្កត់ធ្ងន់ថា ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្សឱ្យមានប្រសិទ្ធភាព និងមានលក្ខណៈប្រសើរជាងនេះ រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា គួរតែពិនិត្យមើលឡើងវិញ និងពង្រឹងនូវគោលនយោបាយរដ្ឋាភិបាលដែលមានស្រាប់មកហើយនោះ។
ចំណែក លោក យ៉ា ណាវុធ នាយកប្រតិបត្តិអង្គការខារ៉ាមកម្ពុជាវិញ មានប្រសាសន៍ថា ដរាបណាកម្ពុជាមិនអាចផ្តល់ឱកាសការងារដល់ប្រជាពលរដ្ឋគ្រប់គ្រាន់ ហើយប្រជាពលរដ្ឋនៅតែធ្វើចំណាកស្រុកទៅធ្វើការនៅក្រៅប្រទេស នោះបញ្ហាការជួញដូរមនុស្សនឹងនៅតែបន្តកើតមាន។ នាយកប្រតិបត្តិអង្គការខារ៉ាមកម្ពុជាលើកឡើងបែបនេះដោយហេតុថា ចំនួនពលករចំណាកស្រុកមានច្រើនលើសលុបពេក ជាពិសេសនៅក្នុងច្រកចេញចូលតែមួយដែលបង្កើតឡើងដោយភាគីថៃដែកទាក់ទាញពលករខុសច្បាប់ជាច្រើន។
មួយវិញទៀត បើទោះបីរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា បានខិតខំប្រឹងប្រែង បង្កើតយន្តការកៀងគរអង្គការសង្គមស៊ីវិល ដើម្បីសហការជាមួយគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ តែបើនៅមិនមានកិច្ចសហប្រតិបត្តិការគ្រប់គ្រាន់ពីប្រទេសទទួលយកអំពើជួញដូរមនុស្ស នោះអំពើជួយដូរមនុស្សនៅតែកើតមាន។ នាយកប្រតិបត្តិអង្គការខារ៉ាមរូបនេះ បានបន្ថែមថា ដើម្បីកាត់បន្ថយបញ្ហាជួញដូរមនុស្ស លុះត្រាតែមានថវិកាសម្រាប់អប់រំ និងផ្សព្វផ្សាយឱ្យបានទូលំទូលាយនៅតាមតំបន់ជនបទ។ ហើយយន្តការថ្នាក់ជាតិដែលត្រូវបានបង្កើតដោយក្រសួងមហាផ្ទៃនៅតាមខេត្ត ក្រុង គួរតែមានកញ្ចប់ថវិកា ដើម្បីអនុវត្តឱ្យមានប្រសិទ្ធភាពបន្ថែមទៀត។
គួរបញ្ជាក់ថា នៅក្នុងរបាយការណ៍ស្តីពី «ការជួញដូរមនុស្សពីទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន» (TIP) ប្រចាំឆ្នាំ ២០១៥ ប្រទេសកម្ពុជាស្ថិតនៅក្នុងចំណាត់ថ្នាក់លេខ ២។ ពិតមែនតែរដ្ឋាភិបាលបានបន្តនាំខ្លួនអ្នកជួញដូរមនុស្សយកមកកាត់ទោស និងបានដាក់ទោសលើជនប្រព្រឹត្តការជួញដូរ តែរដ្ឋាភិបាលបានខកខានក្នុងការបង្កើនការខិតខំជារួម ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងគ្រប់ទំរង់ទាំងអស់នៃការជួញដូរមនុស្សឱ្យបានច្រើនជាងឆ្នាំកន្លងទៅ។ របាយការណ៍នេះ ក៏បានសាទរផងដែរ ចំពោះការខិតខំរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរផ្លូវភេទលើកុមារនៅតាមកន្លែងជួញដូរនានាក្នុងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ។
របាយការណ៍ដដែលក៏បានលើកឡើងផងដែរថា កម្ពុជាជាប្រទេសសម្រាប់បញ្ជូនឆ្លងកាត់ និងក៏ជាគោលដៅនៃការងារដោយបង្ខំ និងអំពើជួញដូរមនុស្ស។ កុមារនិងមនុស្សពេញវ័យបានធ្វើចំណាកស្រុកទៅទីកន្លែងដទៃ។ តាមរយៈការងារទាំងនោះ ពួកគេអាចត្រូវគេជួញដូរផ្លូវភេទ កេងប្រវ័ញ្ចកម្លាំងពលកម្មនៅលើទូកនេសាទ និងអ្នកបម្រើការតាមផ្ទះជាដើម។ កុមារក្រីក្រ ជាអ្នកងាយរងគ្រោះខ្លាំងដែលត្រូវបង្ខំឱ្យធ្វើការ និងបង្ខំឱ្យសុំទានក្នុងប្រទេសថៃ ឬវៀតណាម ដោយមានការចូលដៃពីក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ការជួញដូរពលរដ្ឋខ្មែរទៅក្រៅប្រទេសធ្វើឡើងក្រោមរូបភាពជាពលករចំណាកស្រុក ឬការរៀបការ។ បុរសខ្មែរភាគច្រើនត្រូវគេលក់ឱ្យទៅធ្វើការលើទូកនេសាទក្នុងប្រទេសថៃ ជាទីដែលពួកគេត្រូវបង្ខំឱ្យធ្វើការដូចជាទាសករ។ ចំណែកស្ត្រីវិញត្រូវបានគេរាយការណ៍ថា ភាគច្រើនត្រូវគេជួញដូរទៅប្រទេសចិន តាមរយៈការរៀបការ បន្ទាប់មកត្រូវគេលក់ដូរទៅផ្ទះបន ឬត្រូវបង្ខំឱ្យធ្វើការធ្ងន់ធ្ងរ៕
