ភ្នំពេញ៖ កញ្ញាមិន ចិន្តា មិនអាចមើលឃើញអ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួន មិនអាចអានសៀវភៅបាន ក៏ប៉ុន្តែនាងមានក្តីសុបិនធំមួយនៅក្នុងជីវិត ដែលមនុស្សទូទៅអាចពុំធ្លាប់គិត។ ក្តីសុបិននោះ គឺចង់បង្កើតបណ្ណាល័យសំឡេង ដើម្បីជួយដល់អ្នកពិការភ្នែកនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាដែលស្រឡាញ់ការសិក្សា ឱ្យមានឱកាសទទួលចំណេះដឹងបានទូលំទូលាយដូចអ្នកមិនពិការភ្នែក។
មិន ចិន្តា ប្រហែលជាស្ត្រីពិការភ្នែកទីមួយនៅកម្ពុជាដែលមានគោលដៅចង់បង្កើតបណ្ណាល័យជាសំឡេងឡើងដំបូងគេបង្អស់នៅកម្ពុជា។ ឧបសគ្គក្នុងការសិក្សាដោយសារការមើលមិនឃើញ ព្រមទំាងឯកសារមេរៀនទាំងអស់នៅមហាវិទ្យាល័យនិងឯកសារសិក្សាស្រាវជ្រាវនានាពុំមានជាឯកសារសំឡេងនៅឡើយក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន បានធ្វើឲ្យនិស្សិតស្រី មិន ចិន្តា លំបាកក្នុងការសិក្សាយ៉ាងខ្លាំង បើប្រៀបនឹងសិស្ស និស្សិត មានកាយសម្បទារគ្រប់គ្រាន់។ បើទោះជាយ៉ាងណាក្តី ក៏នាងនៅតែតស៊ូរៀនរហូតដល់ថ្នាក់ឧត្តមបានដូចគេ។
បទពិសោធន៍លំបាកនៅក្នុងការសិក្សា បានធ្វើឲ្យយុវតីមកពីខេត្តកណ្តាលរូបនេះ មានគំនិតបង្កើតបណ្ណាល័យសំឡេងដំបូងគេបង្អស់នៅកម្ពុជា ដើម្បីជួយដល់អ្នកពិការភ្នែកទាំងអស់ឱ្យមានឱកាសអភិវឌ្ឍខ្លួនបានកាន់តែប្រសើរឡើង។ ចិន្តាបានសង្កត់ធ្ងន់ថា ប្រសិនបើមានការគាំទ្រពីសាធារណជន ហើយបើរដ្ឋាភិបាលបានគិតពីបញ្ហានេះតែបន្តិច នោះបណ្ណាល័យសំឡេងនឹងលេចចេញជារូបរាងឡើងជាក់ជាពុំខាន។
«ឆន្ទៈបង្កើតបណ្ណាល័យសំឡេងឱ្យមានវត្តមានឡើងនៅកម្ពុជាមិនងាយស្រួលប៉ុន្មាននោះទេសម្រាប់ខ្ញុំ ព្រោះខ្លួនជាស្រ្តីហើយភ្នែកក៏ពុំអាចមើលឃើញអ្វីៗ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាឧបសគ្គរាំងស្ទះក្តីសុបិនរបស់ខ្ញុំឡើយ…»។ នេះជាការលើកឡើងយ៉ាងមុតមាំរបស់និស្សិតចិត្តវិទ្យា មិន ចិន្តា។
ចិន្តាបានបន្ថែមទៀតថា៖ «ការទទួលបានចំណេះដឹងបានតិចរបស់ខ្ញុំនេះ វាជាការឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យឃើញពីអ្នកពិការភ្នែកដទៃទៀតដែលប្រាថ្នាចង់បានចំណេះដឹងដូចគេឯង ប៉ុន្តែពួកគាត់ពុំមានឱកាសនិងមិនអាចអានបានសៀវភៅបាន។ បណ្ណាល័យនេះនឹងជួយទៅដល់ពួកគាត់ឱ្យទទួលបានចំណេះដឹងបានច្រើននៅក្នុងជីវិតដូចអ្នកមិនពិការភ្នែកដែរ»។
បន្ថែមលើនេះទៀត យុវតីវ័យ ២៤ឆ្នាំរូបនេះ បានបញ្ជាក់ថា ដើម្បីឱ្យបណ្ណាល័យសំឡេងលេចចេញរូបរាង វត្តមាននាងតែម្នាក់ពុំអាចធ្វើបាននោះទេ ទាល់តែមានការចូលរួមគ្នាបង្កើតឡើង។ នាងគិតថា ប្រសិនបើរដ្ឋាភិបាល បានមើលឃើញពីការលំបាករបស់អ្នកពិការភ្នែកក្នុ្ងងពេលបច្ចុប្បន្ន នោះសម្រាប់នាងពិតជាអាចធ្វើបានហើយរឿងមួយនេះ។
«ខ្ញុំរីករាយធ្វើរឿងមួយនេះ ប៉ុន្តែប្រសិនមានអ្នកផ្សេងអាចធ្វើរឿងនេះបាន ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្ត ពេលនោះហើយគេនឹងមិនឃើញអ្នកពិការភ្នែកដើរច្រៀងកូតទ្រសុំទានគេតាមផ្លូវទៀតទេ»។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចិន្តា កំពុងខិតខំសន្សំឯកសារជាសំឡេងទុកបានមួយចំនួន ដើម្បីបង្កើតបណ្ណាល័យសំឡេងឱ្យបានតាមក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្លួន ដោយឯកសារទាំងនោះបានមកពីមិត្តភក្តិនិងអ្នកស្ម័គ្រចិត្តជួយថតជាសំឡេងផ្តល់ឱ្យនាង។ ឯកសារដែលអ្នកស្ម័គ្រចិត្តបានថតសំឡេងទាំងនោះ មានភាគច្រើនជាឯកសារចម្រុះពាក់ព័ន្ធនឹងចំណេះដឹងទូទៅនានា ដែលផ្តល់សារៈសំខាន់សម្រាប់អ្នកពិការភ្នែក។
ក្នុងនាមមិត្តភក្តិនិងអ្នកស្ម័គ្រចិត្តជួយថតឯកសារសំឡេងឱ្យ ចិន្តា បានរយៈពេលជាងពីរឆ្នាំមកហើយនោះ កញ្ញា តាំង អ៊ាងឡេង បានឱ្យដឹងថា កញ្ញាពេញចិត្តជួយដល់ ចិន្តា ជានិច្ចក្នុងការបង្កើតឯកសារសំឡេង។
អ្នកស្ម័គ្រចិត្តជួយថតឯកសារសំឡេងរូបនេះ បាននិយាយបន្ថែមថា ចិន្តា ជាមនុស្សមានការតស៊ូព្យាយាមនៅក្នុងការសិក្សានិងមានគំនិតជួយដល់ជនពិការនៅកម្ពុជា ដូច្នេះត្រឹមការថតសំឡេងផ្ដល់ឱ្យចិន្តាមិនមែនជាការលំបាកឡើយសម្រាប់នាង។
លោក អន ឌឿន អ្នកស្ម័គ្រចិត្តជួយថតឯកសារសំឡេងម្នាក់ទៀតបាននិយាយថា៖ «ត្បិតចិន្តាពិការភ្នែក តែគេមិនពិការគំនិតឡើយ។ ខ្ញុំនឹងជួយ ចិន្តា រហូតដល់គេអាចបង្កើតបណ្ណាល័យសំឡេងឡើងបាន ព្រោះកន្លងទៅក៏ដូចជាពេលនេះ ចិន្តា កំពុងខិតខំប្រមូលឯកសារនិងខិតខំស្វែងរកជំនួយនៅក្នុងរឿងហ្នឹង»។
ងាកមកនិយាយពីគម្រោងបង្កើតបណ្ណាល័យសំឡេងវិញ និស្សិតវ័យក្មេងមិន ចិន្តា បានបន្តនិយាយឱ្យដឹងទៀតថា ត្បិតរូបគេមានគំនិត មានបំណងប្រាថ្នាបង្កើតបណ្ណាល័យសំឡេងឱ្យកើតមាននៅកម្ពុជាក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែនៅពេលនេះមិនទាន់មានអ្វីនៅនឹងដៃនោះទេ សូម្បីតែឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ដើម្បីផ្តល់ទៅដល់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តថតសំឡេងក៏ពុំមានគ្រប់គ្រាន់ដែរ។ ត្បិតពុំមានអ្វីនៅនឹងដៃពេលនេះ ប៉ុន្តែ ចិន្តា មានក្តីសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយរូបគេនឹងបង្កើតបណ្ណាល័យជាសំឡេងឡើងបានជាក់ជាមិនខាន តាមរយៈការខិតខំស្វែងរកជំនួយពីសប្បុរជននិងអង្គការសង្គមស៊ីវិលផ្សេងៗទាំងក្នុងនិងក្រៅប្រទេស។
នៅពេលសួរថា តើគម្រោងបង្កើតបណ្ណាល័យរបស់ ចិន្តា មានការគាំទ្រលើកទឹកចិត្តពីអ្នកណាខ្លះ ប្រសិនបើគម្រោងនេះកើតឡើងពិតប្រាកដមែន? តើ ចិនា្ដ ត្រូវរៀបចំបណ្ណាល័យនេះ ឱ្យដំណើរការយ៉ាងដូចម្តេច? យុវតីរូបនេះ បានឆ្លើយតបនឹងសំណួរទាំងនេះ ក្នុងទឹកមុខញញឹមអមដោយកាយវិការលើកដៃពន្យល់ថា៖ «អ្នកដែលបានផ្តល់កម្លាំងចិត្តដល់ខ្ញុំ មានមិត្តភក្តិនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ លោកគ្រូអ្នកគ្រូរបស់ខ្ញុំ… បើទោះបីគាត់មិនបានផ្តល់ថវិកាឱ្យខ្ញុំក្តី ក៏ប៉ុន្តែគាត់តែងផ្តល់ជាគំនិតយោបល់និងការលើកទឹកចិត្តដល់ខ្ញុំគ្រប់ពេល។ ខ្ញុំចង់ឱ្យមានការិយាល័យមួយពិតប្រាកដដើម្បីផលិតឯកសារ មានអ្នករៀបចំថតសំឡេងត្រឹមត្រូវ និងបង្កើតវេបសាយមួយដើម្បីចែករំលែកឯកសារនិងព័ត៌មានដែលយើងមានដល់អ្នកពិការភ្នែកឱ្យបានទូលំទូលាយ»។
បច្ចុប្បន្ន ចិន្តា ជានិស្សិតចិត្តវិទ្យាឆ្នាំទី៣ នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ និងមានស្រុកកំណើតនៅភូមិត្បូងដំរី ឃុំកំពង់ចម្លង ស្រុកខ្សាច់កណ្តាល ខេត្តកណ្តាល។ ភ្នែករបស់ ចិន្តា ទាំងសងខាង ពុំអាចមើលឃើញចាប់តាំងពីនាងមានអាយុ ៧ឆ្នាំដោយសារជំងឺស្រវាំង។ យុវតីរូបនេះ មានម្តាយជាស្ត្រីមេម៉ាយ ប្រកបរបរជាអ្នកចំការនិងមានប្អូនប្រុសម្នាក់ភ្នែកពុំអាចមើលឃើញដូច ចិន្ដា ដែរ។
ក្រៅពីសិក្សានៅថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យ យុវនិសិ្សត មិន ចិន្តា មិនបានស្ងៀមឡើយ រូបគេបានឆ្លៀតពេលចូលរួមសកម្មភាពនៅក្នុងសង្គមនិងធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្តជាមួយអង្គការសង្គមស៊ីវិលក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយចំនួនដូចជា អង្គការកម្មវិធីអភិវឌ្ឍន៍ធនធានយុវជន (YRDP) អង្គការតម្លាភាពកម្ពុជា (TI Cambodia) និងអង្គការសេវាយុវជនស្ម័គ្រចិត្តក្នុងនិងក្រៅប្រទេស (VSO) ជាដើម។
ចំពោះគម្រោងបង្កើតបណ្ណាល័យសំឡេងនេះ លោកអ្នកអាចទាក់ទងទៅកញ្ញា មិន ចិន្តា តាមរយៈលេខទូរស័ព្ទ ០៧០ ២១៦ ៤៤៣ ឬអ៊ីម៉ែល [email protected]៕
